Terapia czaszkowo-krzyżowa lub inaczej cranio-sacralna [CS] została opracowana i usystematyzowana w pierwszej połowie XX w. na bazie odkryć związanych z rytmicznym ruchem całego ciała, których dokonał amerykański osteopata W. G. Sutherlanda (1873-1954).
Jest to rodzaj bardzo delikatnej terapii manualnej, w trakcie której terapeuta szuka obszarów o nadmiernym napięciu i wspomaga je w samoleczeniu, starając się w ten sposób poprawić ogólny stan pacjenta. Podczas terapii terapeuta dotyka i manipuluje tkankami wybranych części ciała, między innymi głowy, klatki piersiowej, miednicy, kości krzyżowej, kręgosłupa.
Terapia CS, poprzez poprawę ruchomości szwów czaszki, kości krzyżowej, pływów płynu mózgowo-rdzeniowego oraz redukcję napięć opon mózgowych ma na celu zrównoważenie działania autonomicznego układu nerwowego oraz poprawę działania fizjologii całego ciała i ostatecznie przywrócenie zdrowia pacjenta.
Taka praca z ciałem jest pracą bardzo głęboką, mającą na celu fundamentalną zmianę na lepsze działania organizmu pacjenta. Wielu osteopatów uważa, że podejście CS sprawdza się doskonale w przypadkach, gdzie problem jest przewlekły, nie jest jasne jego pochodzenie albo można podejrzewać, że jego przyczyny są związane z aspektem psycho-emocjonalnym.
Poniższa lista zawiera dysfunkcje i stany chorobowe będące najczęstszymj wskazaniem do terapii czaszkowo-krzyżowej:
- bóle głowy
- dysfunkcje wzroku, słuchu oraz węchu
- bruksizm (nawykowe, nieświadome zgrzytanie zębami)
- szumy uszne
- problemy w obrębie stawów skroniowo–żuchwowych
- porażenie nerwu twarzowego
- porażenie nerwu trójdzielnego
- zaburzenia koncentracji
- nadmierne napięcie całego ciała
- nerwica, depresja, stany lękowe
- stwardnienie rozsiane – SM
- choroba Parkinsona
- schorzenia układu kostno–stawowego
- autyzm
- zaburzenia snu.
Efektów pracy czaszkowo-krzyżowej można się spodziewać po kilku zabiegach i dlatego większość ekspertów zaleca odbycie cyklu 10 spotkań u danego terapeuty czaszkowo-krzyżowego.